Το σωτήριον έτος 1987 (Μέρος 3: Ο "ιστορικός" καύσωνας του Ιουλίου, μια ασύλληπτη τραγωδία).

Το 1987 έμελλε να είναι το έτος με τις μεγάλες καιρικές αντιθέσεις, με δύο απολύτως ακραία καιρικά φαινόμενα που έχουν μείνει στην ιστορία. Από τον ιστορικό χιονιά του Μαρτίου περάσαμε στον πιο φονικό καύσωνα που έπληξε ποτέ την Ελλάδα, τον Ιούλιο του 1987.

Στις 20 Ιουλίου 1987 (σαν σήμερα δηλαδή) ξεκινά ένας πρωτοφανής σε ένταση και διάρκεια καύσωνας σε ολόκληρη την Ελλάδα, που έχει μείνει ιστορικός, τόσο για τα χαρακτηριστικά του, όσο (κυρίως) και για τις επιπτώσεις του.

Επί 8 συνεχείς μέρες (20-27 Ιουλίου) η μέγιστη θερμοκρασία στην Αθήνα, αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδας, ήταν σταθερά πάνω από τους 40 βαθμούς Κελσίου.

Στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας καταγράφηκε το απόλυτο μέγιστο των 45οC και μάλιστα δύο φορές, στις 23 και στις 27 Ιουλίου, ενώ στη Νέα Φιλαδέλφεια η μέγιστη έφτασε τους 44οC στις 27 Ιουλίου και στο Θησείο τους 42,8 στις 23 Ιουλίου.

Οι θερμοκρασίες στην Ελευσίνα κατά τις ημέρες του καύσωνα (κόκκινο πλαίσιο)
Στην τρίτη στήλη οι μέγιστες στην τέταρτη οι ελάχιστες.

Οι νύχτες του καύσωνα ήταν επίσης "καυτές" με την ελάχιστη θερμοκρασία να είναι τις περισσότερες νύχτες στους 29 με 30 βαθμούς, πράγμα που σε συνδυασμό με την αυξημένη σχετική υγρασία έκανε την κατάσταση ανυπόφορη.

Είχα την "τύχη" να ζήσω τον καύσωνα του 1987 στην Αθήνα και φυσικά χωρίς κλιματιστικά και μπορώ να πω ότι η εμπειρία ήταν από αυτές που θυμάται κανείς για μια ζωή. Επί 24 ώρες αισθανόσουν ότι βρίσκεσαι μέσα σε έναν θερμοθάλαμο, η παραμικρή σωματική προσπάθεια γινόταν βασανιστική ενώ οι πλέον ανυπόφορες ώρες ήταν τη νύχτα, όταν προσπαθούσες να κοιμηθείς για λίγο και ξύπναγες λουσμένος στον ιδρώτα.

Δύο παρωδίες με αφορμή την παραίτηση Τσίπρα.

Το γεγονός της ημέρας είναι βέβαια από χθες το μεσημέρι η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πρωθυπουργός παραιτήθηκε χθες από πρόεδρος του κόμματος, θέση την οποία κατείχε επί 15 χρόνια, και δήλωσε ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος στις εσωκομματικές εκλογές που θα γίνουν για την εκλογή νέου προέδρου.

Με αφορμή αυτό το γεγονός, ως ένα μικρό αφιέρωμα, δημοσιεύω εδώ δύο "παρωδίες", δύο στιχουργήματα δηλαδή που είναι γραμμένα πάνω στο μοτίβο γνωστών ελληνικών τραγουδιών και έχουν ως θέμα τους τον Αλέξη Τσίπρα

Για λόγους πληρότητας βάζω και τα αντίστοιχα "ορίτζιναλ" τραγούδια:

Εκλογές 2023. Τέλος εποχής;

Εκλογές της 21ης Μαιου 2023 λοιπόν...

Ένας πολιτικός σεισμός που παρόμοιός του έχει γίνει άλλη μια φορά στα σχεδόν 50 χρόνια της Γ' ελληνικής Δημοκρατίας (από το 1974 και μετά δηλαδή): Ήταν οι εκλογές του Μαιου του 2012, πριν από 11 χρόνια. Εκεί είχε διαλυθεί με πάταγο εις τα εξ ων συνετέθη ο δικομματισμός. Προχθές έγινε κάτι άλλο, εξίσου εντυπωσιακό που δεν έχει προηγούμενο όλα αυτά τα 49 χρόνια. Το κόμμα που κυβερνούσε επί τέσσερα χρόνια επανεξελέγη και αύξησε τα ποσοστά του σε σχέση με το 2019. Για να είμαστε ακριβείς ξανάγινε άλλη μια φορά, το 2000 (ΠΑΣΟΚ 43,79% έναντι 41,49% το 1996). Αλλά μέσα σε ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα. Τότε υπήρχε ένα σκηνικό ακραίας πόλωσης και δικομματισμού, αφού τα δύο μεγάλα κόμματα συγκέντρωσαν μαζί πάνω από 86% του εκλογικού σώματος. Χθες η άνοδος των ποσοστών του κυβερνώντος κόμματος συνοδεύτηκε από καταβαράθρωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και αυτό, ο συνδυασμός των δύο δηλαδή, είναι το πρωτοφανές της χθεσινής εκλογικής αναμέτρησης.

Κατά τη γνώμη μου μπαίνουμε σε μία νέα εποχή που θα κυριαρχείται από μια ακραία συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας, έναν ιδιότυπο ορμπανισμό αλά ελληνικά.
Και το πιο ανησυχητικό για μένα δεν είναι το ποσοστό που πήρε η ΝΔ. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι η αποδοχή που έχουν από το εκλογικό σώμα σχηματισμοί όπως του Βελόπουλου, της Νίκης, και που δυνητικά θα είχε και ο Κασιδιάρης αν δεν είχε κοπεί.

Ο Βάρναλης με τα μάτια ενός δεκαπεντάχρονου.

Μεγαλοβδομάδα ξεκινάει σήμερα ας βάλουμε κάτι σχετικό με την ατμόσφαιρα και τη θεματολογία των ημερών.

Θα 'ταν γύρω στο 1980, λίγο πριν λίγο μετά, δεν έχει και τόση σημασία. Έφηβος ων, παρακολουθούσα το πρώτο και πλέον "ιστορικό" τάλεντ σόου της ελληνικής τηλεόρασης, το θρυλικό "Να η Ευκαιρία!"

Ταλέντα απ' όλη τη Ελλάδα, νεαρά παιδιά ή και λιγότερο νεαρά, που είχαν ή που πίστευαν ότι έχουν ταλέντο στο τραγούδι, στο χορό, στην υποκριτική εμφανίζονταν μπροστά σε μια τετραμελή επιτροπή "ειδικών", καταξιωμένων ανθρώπων του θεάματος, παρουσίαζαν κάποιο κομμάτι από τη δουλειά τους και βαθμολογούνταν: ένα τραγούδι (το πιο συνηθισμένο), μια μουσική σύνθεση, ένα θεατρικό σκετς, ένα χορευτικό. 

Δεν θυμάμαι εάν υπήρχε και κατηγορία "κινηματογράφος" στους διαγωνιζόμενους αλλά η παρουσία σκηνοθέτη του κινηματογράφου στην επιτροπή υποδηλώνει ότι μπορεί και να υπήρχε. Τα μέλη της επιτροπής ήταν ο μουσικοσυνθέτης Γιώργος Κατσαρός, η χορογράφος Σάσα Ντάριο, ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Γρηγορίου και η θεατρική κριτικός Ροζίτα Σώκου. Παρουσιάστρια ήταν, αν θυμάμαι καλά, η Ρένα Καπιτσαλά.

Κάποια στιγμή προστέθηκε και η κατηγορία "στίχος" στην εκπομπή και η επιτροπή εμπλουτίστηκε και με πέμπτο μέλος, τον μεγάλο στιχουργό μας Λευτέρη Παπαδόπουλο. Κάθε μέλος της επιτροπής ήταν κατ' εξοχήν ειδικό να μιλήσει για το γνωστικό του αντικείμενο και στο τέλος όλοι μαζί βαθμολογούσαν τον διαγωνιζόμενο με βαθμό που είχε άριστα το 10. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος από τις πρώτες κιόλας παρουσίες του στην εκπομπή απέκτησε τη φήμη του σκληρού, αυστηρού αλλά δίκαιου κριτή. Τσιγκούνης και αυστηρός στους βαθμούς του, τα έλεγε "χύμα" και "έξω απ' τα δόντια" στους διαγωνιζόμενους, με το γνωστό "λαϊκό" του ύφος και δεν δίσταζε να τους κατακεραυνώσει και να τους προσγειώσει ανώμαλα όποτε θεωρούσε ότι αυτό που παρουσίαζαν ήταν κατώτερο του αναμενόμενου.

Ήταν η κακιά η (χ)ώρα...

Τρίτη, 28 Φλεβάρη, ώρα 11:22 το βράδυ...

Συμπληρώνονται σήμερα δύο βδομάδες από το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.

Έχουνε γραφτεί τόσα και τόσα όλες αυτές τις μέρες γι’ αυτή την απίστευτη, την αδιανόητη τραγωδία που αναρωτιέται κανείς αν ένα ακόμη κείμενο έχει στ’ αλήθεια νόημα. Όμως οι λέξεις πασχίζουν εδώ και μέρες να βρουν διέξοδο, να βγουν προς τα έξω, να μπουν σε μια σειρά, και αυτή τη στιγμή αυτό νοιώθω την ανάγκη να κάνω. Ν’ αφήσω κατά μέρος οτιδήποτε άλλο και να γράψω δυο κουβέντες για το αδιανόητο.

Ήδη βρισκόμαστε στη φάση που το πρώτο μεγάλο σοκ, της απόλυτης φρίκης, έχει παρέλθει και βιώνουμε πολλά και αλλεπάλληλα μετατραυματικά σοκ. Που όλα δυστυχώς έχουν να κάνουν με τις ευθύνες των “αρμοδίων” αλλά και την επικοινωνιακή διαχείριση του τραγικού γεγονότος.

Αλλά ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή.

Εν αρχή ην το εγκληματικό και βλακώδες “ανθρώπινο λάθος” του σταθμάρχη που οδήγησε τη μοιραία αμαξοστοιχία στη λάθος γραμμή και 57 ανθρώπους στο θάνατο. Ναι, “ανθρώπινο λάθος” με (πολλά) εισαγωγικά. Γιατί όταν κρατάς στα χέρια σου τις ζωές 400 ανθρώπων και κάνεις κάτι τέτοιο, δεν θα το πω ανθρώπινο λάθος. Θα το πω εγκληματική αμέλεια, ασυνειδησία, αδιαφορία, πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, έσχατη ανευθυνότητα εν τέλει...

Όμως ο σταθμάρχης δεν βρέθηκε από το πουθενά εκεί, μόνος σ’ αυτή τη βάρδια του θανάτου. Τεράστιες ευθύνες έχουν αυτοί που τον έβαλαν εκεί. Αυτοί που μεσολάβησαν, παρατύπως όπως φαίνεται, για να μετατεθεί από το Υπουργείο Παιδείας στον ΟΣΕ σε θέση σταθμάρχη. Αυτοί που τον εκπαίδευσαν και τον έκριναν έτοιμο και ικανό να αναλάβει το πόστο. Και αυτοί που τον έβαλαν ολονύχτια βάρδια μόνο του σε ένα σταθμό κομβικής σημασίας όπως αυτός της Λάρισας.