Ήταν η κακιά η (χ)ώρα...

Τρίτη, 28 Φλεβάρη, ώρα 11:22 το βράδυ...

Συμπληρώνονται σήμερα δύο βδομάδες από το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.

Έχουνε γραφτεί τόσα και τόσα όλες αυτές τις μέρες γι’ αυτή την απίστευτη, την αδιανόητη τραγωδία που αναρωτιέται κανείς αν ένα ακόμη κείμενο έχει στ’ αλήθεια νόημα. Όμως οι λέξεις πασχίζουν εδώ και μέρες να βρουν διέξοδο, να βγουν προς τα έξω, να μπουν σε μια σειρά, και αυτή τη στιγμή αυτό νοιώθω την ανάγκη να κάνω. Ν’ αφήσω κατά μέρος οτιδήποτε άλλο και να γράψω δυο κουβέντες για το αδιανόητο.

Ήδη βρισκόμαστε στη φάση που το πρώτο μεγάλο σοκ, της απόλυτης φρίκης, έχει παρέλθει και βιώνουμε πολλά και αλλεπάλληλα μετατραυματικά σοκ. Που όλα δυστυχώς έχουν να κάνουν με τις ευθύνες των “αρμοδίων” αλλά και την επικοινωνιακή διαχείριση του τραγικού γεγονότος.

Αλλά ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή.

Εν αρχή ην το εγκληματικό και βλακώδες “ανθρώπινο λάθος” του σταθμάρχη που οδήγησε τη μοιραία αμαξοστοιχία στη λάθος γραμμή και 57 ανθρώπους στο θάνατο. Ναι, “ανθρώπινο λάθος” με (πολλά) εισαγωγικά. Γιατί όταν κρατάς στα χέρια σου τις ζωές 400 ανθρώπων και κάνεις κάτι τέτοιο, δεν θα το πω ανθρώπινο λάθος. Θα το πω εγκληματική αμέλεια, ασυνειδησία, αδιαφορία, πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, έσχατη ανευθυνότητα εν τέλει...

Όμως ο σταθμάρχης δεν βρέθηκε από το πουθενά εκεί, μόνος σ’ αυτή τη βάρδια του θανάτου. Τεράστιες ευθύνες έχουν αυτοί που τον έβαλαν εκεί. Αυτοί που μεσολάβησαν, παρατύπως όπως φαίνεται, για να μετατεθεί από το Υπουργείο Παιδείας στον ΟΣΕ σε θέση σταθμάρχη. Αυτοί που τον εκπαίδευσαν και τον έκριναν έτοιμο και ικανό να αναλάβει το πόστο. Και αυτοί που τον έβαλαν ολονύχτια βάρδια μόνο του σε ένα σταθμό κομβικής σημασίας όπως αυτός της Λάρισας.
Αν πάμε ένα σκαλί παραπάνω, διαχρονικές ευθύνες για την τραγωδία έχουν οι διοικήσεις του ΟΣΕ των τελευταίων χρόνων και οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους, οι κυβερνήσεις δηλαδή, που έφεραν τον Οργανισμό και τους ελληνικούς σιδηρόδρομους σ’ αυτό το χάλι. Αποψιλωμένο από προσωπικό, χωρίς συστήματα ασφαλείας, χωρίς τηλεδιοίκηση, χωρίς όλες εκείνες τις ασφαλιστικές δικλείδες που θα απέτρεπαν τη μοιραία σύγκρουση.

Κι εδώ είναι που αρχίζει το γαϊτανάκι της πολιτικής αντιπαράθεσης και των αλληλοκατηγοριών. Φταίει η σημερινή κυβέρνηση, προφανώς και αυτονόητα. Αλλά φταίει και η προηγούμενη; Και η προηγούμενη της προηγούμενης; Πόσο πίσω πάει αυτό το ντόμινο των ευθυνών, των παραλείψεων, των αμαρτωλών συμβάσεων, του εθνικού και κοινοτικού χρήματος που κατασπαταλήθηκε ή κατέληξε σε τσέπες “χρυσοκάνθαρων” χωρίς να γίνει τίποτα από αυτά που έπρεπε να γίνουν;

Όμως τις τελευταίες μέρες, πλάι στα καμένα και σμπαραλιασμένα τρένα, πλάι στα ουρλιαχτά του πανικού και της απόγνωσης, παρακολουθήσαμε, δυστυχώς, και ένα άλλο σκηνικό τρόμου και αναλγησίας να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες.

Είδαμε τον παραιτηθέντα αρμόδιο υπουργό, μόλις δέκα μέρες πριν από το δυστύχημα. να κατακεραυνώνει μέσα στη Βουλή τους πολιτικούς του αντιπάλους και να τους λέει ότι θα έπρεπε να ντρέπονται που θέτουν θέμα ασφάλειας των σιδηροδρόμων.

Είδαμε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να ψελλίζει κάπου αμήχανα ότι “πιθανόν ο υπουργός να είχε έλλειμμα ενημέρωσης” (για τα τεκταινόμενα στον ΟΣΕ) και συγχρόνως να παίζουν βίντεο με τον υπουργό μέσα στη Βουλή να δέχεται καταιγιστικές ερωτήσεις για τα χάλια των σιδηροδρόμων και να ακούει βουβός και απαθής.

Είδαμε άλλον υπουργό, όταν ρωτήθηκε σχετικά, να αναρωτιέται κυνικά “Είσαι υπουργός Μεταφορών και θα βγεις να πεις δημόσια μες στη Βουλή ότι υπάρχει ζήτημα ασφάλειας;”

Είδαμε “δημοσιογράφους” να “συμβουλεύουν” την κυβέρνηση πώς πρέπει να διαχειριστεί επικοινωνιακά το θέμα για να έχει τη μικρότερη δυνατή ζημιά. “Να πει στον κόσμο έτσι το διαχειριστήκαμε εμείς και έτσι το διαχειρίστηκαν οι άλλοι”. Πάντα η ίδια ιστορία, χωρίς ντροπή, χωρίς τσίπα, χωρίς στάλα φιλότιμο. “Εμείς και οι άλλοι”.

Τι έχει μεγαλύτερο πολιτικό κόστος, τα Τέμπη ή το Μάτι; Πόσες μονάδες κόβει από τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος κάθε απανθρακωμένο πτώμα, κάθε κραυγή αγωνίας, κάθε ουρλιαχτό πόνου; Περισσότερες ή λιγότερες από ένα απανθρακωμένο πτώμα στο Μάτι; Περισσότερες ή λιγότερες από έναν πνιγμένο στη Μάνδρα;

Και πότε να κάνουμε τις εκλογές για να μην μας πνίξει η οργή του κόσμου; Ασ’ τες για λίγο αργότερα, να ξεχαστεί λίγο το πράγμα. Να κατακάτσει ο κουρνιαχτός. Να τους μπουκώσουμε και με τίποτα “μέτρα ανακούφισης των οικογενειών των θυμάτων”. Με κανένα επίδομα, καμιά φοροαπαλλαγή, καμιά ξεχασμένη αναδρομική σύνταξη. Οι “δικοί μας δημοσιογράφοι” θα φροντίσουν για το κατάλληλο λούστρο. Θα φροντίσουν να “επικοινωνήσουν” κατάλληλα τα μέτρα της κυβέρνησης. Ξέρουν αυτοί...

Ο ανθρώπινος πόνος, η ανθρώπινη συμφορά, η ανθρώπινη ζωή η ίδια στο φτηνό ζύγι της κομματικής κοστολόγησης. Με τα επικοινωνιακά επιτελεία να δίνουν συμβουλές “διαχείρισης”. Κι από κοντά οι χρυσοπληρωμένοι κολαούζοι των καναλιών. Ένα αισχρό και άθλιο παιχνίδι διαπλοκής και σαπίλας.

Ας μην κλείσουμε όμως ούτε με οργή ούτε με απαισιοδοξία αυτό το σημείωμα. Μέσα απ’ όλο αυτό το σκηνικό του θανάτου και της σήψης ξεπήδησαν σαν φωτεινά καντηλάκια μέσα στο σκοτάδι κάποια πράγματα που μας κάνουνε να ελπίζουμε ακόμα, να λέμε πως δεν έχουν χαθεί ολοκληρωτικά τα πάντα και πως είμαστε ακόμα, ευτυχώς, άνθρωποι.

Τα νέα παιδιά που με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα βοήθησαν κόσμο να βγει μέσα από τα βαγόνια του θανάτου. Με απλότητα και σεμνότητα που ξαφνιάζει κάποιος από αυτούς είπε “δε είμαι ήρωας, ήρωας θα ήμουν αν τους έσωζα όλους”

Οι ουρές του κόσμου στην πλατεία της Λάρισας που περίμεναν υπομονετικά κάτω από τη βροχή για να δώσουν αίμα για τους τραυματίες.

Οι χιλιάδες φιάλες αίμα που συγκεντρώθηκαν πανελλαδικά από απλούς ανθρώπους που έσπευσαν να εκδηλώσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους.

Η μεγάλη και αυθόρμητη συμμετοχή του κόσμου στις συγκεντρώσεις, στις πορείες και στην πανελλαδική απεργία της 8ης Μαρτίου.

Η νεολαία της Ελλάδας με πικρό σαρκασμό αποτύπωσε την τραγωδία με τα δικά της συνθήματα:

-ΗΤΑΝ Η ΚΑΚΙΑ Η (Χ)ΩΡΑ

-ΠΑΡΕ ΜΕ (ΟΤ)ΑΝ ΦΤΑΣΕΙΣ

-ΖΩΗ ΜΕ ΚΟΥΠΟΝΙΑ ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΕ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ

-ΔΕΝ ΘΑ ΦΟΡΕΣΟΥΜΕ ΜΑΡΤΗ ΦΕΤΟΣ ΠΡΟΛΑΒΑΤΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΨΑΤΕ

Σήμερα συμπληρώνονται δύο βδομάδες από το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.

“Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι” είναι το μότο αυτού εδώ του ιστολογίου.

“Να μην ξεχάσουμε ποτέ τα Τέμπη”, ας γίνει το μότο όλων μας από δω και πέρα.