Το σχολείο ήταν ένα παλιό νεοκλασικό, μεγάλο για σπίτι αλλά μικρό για σχολείο. Τα δωμάτιά του είχαν διαμορφωθεί σε αίθουσες διδασκαλίας και στέγαζαν τις 6 τάξεις του Δημοτικού, δηλαδή κάπου 200 παιδιά (η κάθε τάξη τότε είχε 30+ μαθητές)
Όμως το μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσίαζε η αυλή του. Ένας διάδρομος που περνούσε στο πλάι του κτιρίου οδηγούσε στο πίσω μέρος όπου βρισκόταν η αυλή. Ένας κήπος ουσιαστικά, όχι πολύ μεγάλος, αλλά που στα παιδικά μας μάτια φάνταζε τεράστιος. Στη μία του άκρη δέσποζε η καρυδιά με τον θεόστραβο κορμό που αποτελούσε το "σήμα κατατεθέν" του. Δεν ξέρω πώς είχε γίνει και αυτό το δέντρο, αντί να πάει προς τα πάνω, όπως όλα τα δέντρα του κόσμου, πήγαινε προς το πλάι. Είχε τέτοια κλίση που ένα παιδί μπορούσε, παίρνοντας φόρα, να τον ανέβει μέχρι κάποιο ύψος, όχι σκαρφαλώνοντας αλλά ...περπατώντας.
