Τρίτη, 28 Φλεβάρη, ώρα 11:22 το βράδυ...
Συμπληρώνονται σήμερα δύο βδομάδες από το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Έχουνε γραφτεί τόσα και τόσα όλες αυτές τις μέρες γι’ αυτή την απίστευτη, την αδιανόητη τραγωδία που αναρωτιέται κανείς αν ένα ακόμη κείμενο έχει στ’ αλήθεια νόημα. Όμως οι λέξεις πασχίζουν εδώ και μέρες να βρουν διέξοδο, να βγουν προς τα έξω, να μπουν σε μια σειρά, και αυτή τη στιγμή αυτό νοιώθω την ανάγκη να κάνω. Ν’ αφήσω κατά μέρος οτιδήποτε άλλο και να γράψω δυο κουβέντες για το αδιανόητο.
Ήδη βρισκόμαστε στη φάση που το πρώτο μεγάλο σοκ, της απόλυτης φρίκης, έχει παρέλθει και βιώνουμε πολλά και αλλεπάλληλα μετατραυματικά σοκ. Που όλα δυστυχώς έχουν να κάνουν με τις ευθύνες των “αρμοδίων” αλλά και την επικοινωνιακή διαχείριση του τραγικού γεγονότος.
Αλλά ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή.
Εν αρχή ην το εγκληματικό και βλακώδες “ανθρώπινο λάθος” του σταθμάρχη που οδήγησε τη μοιραία αμαξοστοιχία στη λάθος γραμμή και 57 ανθρώπους στο θάνατο. Ναι, “ανθρώπινο λάθος” με (πολλά) εισαγωγικά. Γιατί όταν κρατάς στα χέρια σου τις ζωές 400 ανθρώπων και κάνεις κάτι τέτοιο, δεν θα το πω ανθρώπινο λάθος. Θα το πω εγκληματική αμέλεια, ασυνειδησία, αδιαφορία, πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, έσχατη ανευθυνότητα εν τέλει...
Όμως ο σταθμάρχης δεν βρέθηκε από το πουθενά εκεί, μόνος σ’ αυτή τη βάρδια του θανάτου. Τεράστιες ευθύνες έχουν αυτοί που τον έβαλαν εκεί. Αυτοί που μεσολάβησαν, παρατύπως όπως φαίνεται, για να μετατεθεί από το Υπουργείο Παιδείας στον ΟΣΕ σε θέση σταθμάρχη. Αυτοί που τον εκπαίδευσαν και τον έκριναν έτοιμο και ικανό να αναλάβει το πόστο. Και αυτοί που τον έβαλαν ολονύχτια βάρδια μόνο του σε ένα σταθμό κομβικής σημασίας όπως αυτός της Λάρισας.
