Τον λύκο τον φτύνανε κι αυτός έλεγε 'βρέχει'. Αυτή την παροιμία συνήθιζε να λέει η μάνα μου για να περιγράψει τον αναίσθητο, χοντρόπετσο άνθρωπο, αυτόν που δεν καταλαβαίνει από προσβολές, που δεν νοιώθει από την κατακραυγή και την περιφρόνηση και συνεχίζει απτόητος την "δουλειά του". Ο λύκος είναι ο αρχετυπικός κακός των παραμυθιών και των παροιμιών. Ο καημένος ο λύκος... Είχε βλέπετε το κακό συνήθειο να θέλει να... επιβιώσει και όταν τον ζόριζε η πείνα την έπεφτε συχνά-πυκνά στα κοπάδια των κτηνοτρόφων. Κι αυτό δεν του το συγχωρούσαν με τίποτα οι άνθρωποι των παλιών αγροτοκτηνοτροφικών κοινωνιών μας.
Αυτό που έγινε την περασμένη Παρασκευή, 28 Φλεβάρη, στην Αθήνα και σε δεκάδες, εκατοντάδες άλλες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού δεν έχει προηγούμενο στην νεότερη πολιτική μας ιστορία, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά. Πρόκειται για ένα γεγονός τεράστιας σπουδαιότητας και ύψιστης πολιτικής σημασίας. Οι συγκεντρώσεις με αφορμή την επέτειο των δύο χρόνων από τη φρικτή τραγωδία των Τεμπών που συγκλόνισε της Ελλάδα, ήταν πραγματικά μεγαλειώδεις και πρωτοφανείς. Προσωπικά, άλλη μια φορά θυμάμαι τόσο πολύ κόσμο να κατεβαίνει στους δρόμους της Αθήνας. Στην προεκλογική ομιλία του Ανδρέα Παπανδρέου το 1985 στην πλατεία Συντάγματος, βρισκόμουν στην Ομόνοια και γύρω μου υπήρχε πυκνός κόσμος. Όμως τότε ήταν άλλες οι συνθήκες και άλλες οι μέθοδοι με τις οποίες δινόταν η προεκλογική μάχη. Εκατοντάδες πούλμαν από όλα τα σημεία της χώρας μετέφεραν ενθουσιώδεις και παραληρούντες οπάδούς για να δώσουν όγκο και παλμό στη συγκέντρωση του "ηγέτη". Εκατοντάδες μικρά λαϊκά "ποτάμια" συνέρρεαν απ' όλη την Ελλάδα και ενώνονταν στην Αθήνα σε μια τεράστια λαοθάλασσα.
Η 28η Φεβρουαρίου 2025 όμως ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι ανεπανάληπτο, που ξεπερνά κατά πολύ οποιαδήποτε προηγούμενη συγκέντρωση οποιουδήποτε κόμματος στην Ελλάδα. Ξεπερνά κατά πολύ επίσης τα περιβόητα συλλαλητήρια του 1991 για το "Μακεδονικό" αλλά και τις ανεκδιήγητες, αξιοθρήνητες συγκεντρώσεις του 2018 για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Γιατί κι εκεί υπήρχε αθρόα μεταφορά προθύμων, "ενθουσιασμένων" και μαχητικών οπαδών από τις τέσσερις γωνιές της Ελλάδας. Στις 28 Φλεβάρη όμως έγινε κάτι άλλο. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, μικρές και μεγάλες, ξεχύθηκε στους δρόμους α υ θ ό ρ μ η τ α. Χωρίς την υποκίνηση κανενός κόμματος, κανενός συνδικάτου. Ανταποκρινόμενος απλά και μόνο στο κάλεσμα του Συλλόγου Συγγενών θυμάτων του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών. Στην πράξη, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Έλληνες βγήκαν στο δρόμο την Παρασκευή 28 Φλεβάρη.
Ήσυχα, απλά και ειρηνικά. Και λίγο-πολύ β ο υ β ά. Χωρίς κραυγές, ντουντούκες και συνθήματα. Χωρίς μεγάφωνα να παίζουν θούριους, εμβατήρια και "Κάρμινα Μπουράνα". Χωρίς τον "Ήλιο τον πράσινο" και χωρίς τα "Τραγούδια της γαλάζιας γενιάς". Για να βροντοφωνάξουν αποφασιστικά ότι θέλουν Δικαιοσύνη γι' αυτό το τεράστιο και διαχρονικό έγκλημα.
Όμως οι σύγχρονοι λύκοι θέλουν κι αυτοί να επιβιώσουν. Πολιτικά και επαγγελματικά. Γιατί για κάποιους, τους πιο πολλούς ίσως, η πολιτική είναι επάγγελμα. Αυτό έμαθαν να κάνουν για να βγάζουν το παντεσπάνι τους. Για αυτό τους προετοίμαζαν οι μπαμπάδες τους (που κι αυτοί την ίδια δουλειά έκαναν) όταν τους έστελναν στα πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία της "αριστείας" και στα χρυσοπληρωμένα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής. Το "μαγαζί" επομένως δεν μπορούσε να κλείσει, έπρεπε πάση θυσία να μείνει όρθιο και ανοιχτό. Έκαναν λοιπόν τα πάντα για να μειώσουν, να απαξιώσουν, να συκοφαντήσουν το γεγονός, και πριν και μετά. Τα επεισόδια της Αθήνας είχαν σχεδόν προαναγγελθεί. Έγκριτοι δημοσιογράφοι αποφαίνονταν ότι η Δικαιοσύνη δεν θα απονεμηθεί από λαϊκά δικαστήρια και πλατείες. Σοβαροφανείς πανεπιστημιακοί σε αγαστή σύμπνοια με τους κομματικούς καρεκλοκένταυρους, μέρες πριν τις συγκεντρώσεις, έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για "αποσταθεροποίηση". Μέχρι και για ανατροπή του πολιτεύματος μίλησαν κάποιοι γραφικοί. Κάποιοι, χωρίς ίχνος ντροπής και ενσυναίσθησης, τα έβαλαν ακόμα και με τους συγγενείς. Διέπραξαν την υπέρτατη ύβρη απέναντι στους νεκρούς μετρώντας τον πόνο και την οργή των συγγενών με τα δικά τους, μικρά και αναξιοπρεπή κριτήρια. Μισάνθρωποι χωρίς ίχνος τσίπας πάνω τους μίλησαν ξεδιάντροτα για "χαροκαμμένες που το γλεντάνε" για "ξανθιές που μακιγιάρονται και χτενίζονται για να πάνε στις διαδηλώσεις". Αντί να φοράνε μαντίλες και να έχουν κλειστεί σε μοναστήρι, όπως ίσως θα ήθελαν αυτοί.
Η ελληνική Δεξιά και όλο το σύστημα της εξουσίας που την στηρίζει διαχρονικά, μισούν τις λαϊκές συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις. Τις βλέπουν σαν απειλή για το σύστημα διαχείρισης της εξουσίας που έχουν στήσει μεθοδικά τόσα χρόνια τώρα. Παρά το λαϊκό προσωπείο που φοράνε κατά καιρούς για να κολακέψουν τους ψηφοφόρους, στην ουσία απεχθάνονται οτιδήποτε λαϊκό και αυθόρμητο. Γι' αυτούς ο λαός είναι καλός μόνο όταν σιωπά και όταν τους δίνει την ψήφο του κάθε τέσσερα χρόνια. Τρέμουν στην ιδέα ότι μια γιγαντιαία λαϊκή κινητοποίηση μπορεί άξαφνα να τους χαλάσει το οικοδόμημα που χτίζουν με "κόπο και ιδρώτα".
Τα εντελώς στημένα και αναμενόμενα επεισόδια που έγιναν στο κέντρο της Αθήνας αμέσως μετά την τεράστια συγκέντρωση, έδωσαν την ευκαιρία στους στυλοβάτες του καθεστώτος να ξεσαλώσουν και πάλι. Επί ώρες τα κανάλια αντί να παίζουν την συγκέντρωση και τα μηνύματά της έπαιζαν επεισόδια, μολότοφ και μπαχαλάκηδες. Και από κοντά κάποιοι δημοσιογράφοι-κομματικά φερέφωνα να τρίβουν τα χέρια τους και να βγάζουν λογύδρια για "χάος" και "αποσταθεροποίηση". Ευτυχώς όχι όλοι οι δημοσιογράφοι ούτε και όλα τα κανάλια. Κάποιοι μιντιάρχες, υπό το βάρος της λαϊκής δυσαρέσκειας και ακολουθώντας πονηρά το "ρεύμα", έχουν αρχίσει αργά αλλά σταθερά να αλλάζουν την "κασέτα" και να κάνουν -θου Κύριε!- αντιπολίτευση! Εξυπηρετώντας τα δικά τους μακροπρόθεσμα σχέδια ασφαλώς, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...
Πέρασαν δύο χρόνια. Στο διάστημα αυτό είδαμε πολλά.
Είδαμε αρχικά το σενάριο του "ανθρώπινου λάθους". Κάποιος ανεύθυνος σταθμάρχης έκανε το λάθος και προκάλεσε την τραγωδία. Ε, και τι να κάνουμε τώρα; "Να ρίξουμε την κυβέρνηση για ένα κωλοτρένο;"
Είδαμε στη συνέχεια την αναβάπτιση στο περίφημο "σαρανταένα τα εκατό" το οποίο λειτούργησε ως "κολυμβήθρα του Σιλωάμ". "Τα Τέμπη κρίθηκαν στις εκλογές!" δήλωναν κάποιοι βαρύγδουπα και αυτάρεσκα, ενώ κάποιοι άλλοι διαπίστωναν ότι "κανείς δεν ασχολείται πλέον με τα Τέμπη".
Είδαμε μία εντελώς αναξιόπιστη και στημένη εξεταστική επιτροπή της οποίας ο πρόεδρος έκανε πλακίτσα και δήλωνε ότι περνάει καλά και η οποία βέβαια, μετά από ένα κακοστημένο σόου κατέληξε σε προαποφασισμένα συμπεράσματα και πορίσματα.
Είδαμε πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις ότι "ότι κανένα ύποπτο φορτίο δεν μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία". Που κατέρρευσαν με το περίφημο πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, μία μόλις ημέρα πριν από τις συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου.
Είδαμε άλλες διαβεβαιώσεις ότι το σιδηροδρομικό δίκτυο θα είναι απόλυτα ασφαλές και αξιόπιστο σε λίγους μόνο μήνες μετά την τραγωδία. Για να μετατεθεί αίφνης, δια στόματος πρωθυπουργού, ο χρονικός ορίζοντας της ασφάλειας στο 2027!
Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ακόμα τον θλιβερό κατάλογο των όσων έγιναν και όσων δεν έγιναν μέσα στη διετία. Δεν έχει νόημα. Είναι ντροπή και ύβρις, αλλά και υποτίμηση της νοημοσύνης όλων μας, τώρα, δυο χρόνια μετά, να λένε κάποιοι "αρμόδιοι" (των δικαστικών λειτουργών συμπεριλαμβανομένων) ότι θα κάνουν πράγματα που έπρεπε να είχαν γίνει τις πρώτες μέρες, τις πρώτες εβδομάδες της τραγωδίας. Ότι θα καλέσουν μάρτυρες. Ότι θα ψάξουν να βρουν υλικό από τα βαγόνια και από τον τόπο του δυστηχήματος. Ότι θα ψάξουν για βίντεο "ξεχασμένα" στους κάδους αποριμμάτων κάποιας εταιρείας σεκιούριτι. Ότι θα ανασύρουν δικογραφίες από τα συρτάρια...
Η κυβέρνηση έχει απωλέσει την εμπιστοσύνη της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών. Και ο μόνος αξιοπρεπής και έντιμος δρόμος όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι η παραίτηση και η προκήρυξη εκλογών. Και η ειλικρινής προσπάθεια για τη δημιουργία, μετεκλογικά, πολυκομματικής κυβέρνησης, που θα εγγυηθεί την πραγματικά ανεξάρτητη και ακομμάτιστη διερεύνηση της υπόθεσης. Χωρίς σκιές συγκάλυψης, χωρίς το δηλητήριο της αναξιοπιστίας και του κουκουλώματος. Φυσικά για να γίνει αυτό δεν αρκούν οι καλές προθέσεις της όποιας πλειοψηφίας. Πρέπει να υπάρξει ένα μίνιμουμ συναίνεσης και συννενόησης και από τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα.
Αλλά ας μην έχουμε αυταπάτες. Όλα αυτά θα μπορούσαν να συμβούν σε μιαν άλλη χώρα, σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν, σε μια άλλη κοινωνία εντέλει. Όχι στη δική μας, όπου οι λύκοι θα εξακολουθήσουν να δέχονται από παντού το φτύσιμο και να φωνάζουν ότι βρέχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου