Τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας είναι σα να επιβεβαιώνουν μέσα μου μια διαπίστωση που έχω κάνει εδώ και αρκετό καιρό, ότι δηλαδή πορευόμαστε αργά αλλά σταθερά προς ένα καθεστώς ημι-ερντογανικού τύπου, έναν συγκαλυμμένο ολοκληρωτισμό με επικάλυψη δημοκρατίας. Βεβαίως η Ελλάδα δεν πρωτοτυπεί ούτε και είναι μόνη της σ' αυτή την πορεία, αφού τα μηνύματα από το διεθνές πολιτικό σύστημα κάθε άλλο παρά αισιόδοξα είναι. Αλλά ας μη μιλήσουμε για Τραμπ και Όρμπαν, ας μη μιλήσουμε για τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες που οι περισσότερες κυβερνιούνται από οργανωμένες μαφίες, ας μη μιλήσουμε για τη "δημοκρατία" στη Ρωσία του Πούτιν, που "εξαφανίζει" αντιφρονούντες... Ας περιοριστούμε στα καθ' ημάς, εδώ στην χώρα "που γέννησε τη δημοκρατία" κατά το γνωστό κλισέ.
Η πρώτη και κύρια διαπίστωση που κάνει οποιοσδήποτε καλόπιστος παρατηρητής της πολιτικής μας ζωής είναι πως όλα τα αναχώματα, τα προπύργια της δημοκρατίας όπως λέγαμε παλιότερα, οι θεσμοί δηλαδή που εγγυώνται την χρηστή και δημοκρατική διακυβέρνηση, έχουν εξασθενήσει πλέον τόσο πολύ που έχουν στην πράξη καταργηθεί.
