Τον λύκο τον φτύνανε κι αυτός έλεγε 'βρέχει'. Αυτή την παροιμία συνήθιζε να λέει η μάνα μου για να περιγράψει τον αναίσθητο, χοντρόπετσο άνθρωπο, αυτόν που δεν καταλαβαίνει από προσβολές, που δεν νοιώθει από την κατακραυγή και την περιφρόνηση και συνεχίζει απτόητος την "δουλειά του". Ο λύκος είναι ο αρχετυπικός κακός των παραμυθιών και των παροιμιών. Ο καημένος ο λύκος... Είχε βλέπετε το κακό συνήθειο να θέλει να... επιβιώσει και όταν τον ζόριζε η πείνα την έπεφτε συχνά-πυκνά στα κοπάδια των κτηνοτρόφων. Κι αυτό δεν του το συγχωρούσαν με τίποτα οι άνθρωποι των παλιών αγροτοκτηνοτροφικών κοινωνιών μας.
Αυτό που έγινε την περασμένη Παρασκευή, 28 Φλεβάρη, στην Αθήνα και σε δεκάδες, εκατοντάδες άλλες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού δεν έχει προηγούμενο στην νεότερη πολιτική μας ιστορία, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά. Πρόκειται για ένα γεγονός τεράστιας σπουδαιότητας και ύψιστης πολιτικής σημασίας. Οι συγκεντρώσεις με αφορμή την επέτειο των δύο χρόνων από τη φρικτή τραγωδία των Τεμπών που συγκλόνισε της Ελλάδα, ήταν πραγματικά μεγαλειώδεις και πρωτοφανείς. Προσωπικά, άλλη μια φορά θυμάμαι τόσο πολύ κόσμο να κατεβαίνει στους δρόμους της Αθήνας. Στην προεκλογική ομιλία του Ανδρέα Παπανδρέου το 1985 στην πλατεία Συντάγματος, βρισκόμουν στην Ομόνοια και γύρω μου υπήρχε πυκνός κόσμος. Όμως τότε ήταν άλλες οι συνθήκες και άλλες οι μέθοδοι με τις οποίες δινόταν η προεκλογική μάχη. Εκατοντάδες πούλμαν από όλα τα σημεία της χώρας μετέφεραν ενθουσιώδεις και παραληρούντες οπάδούς για να δώσουν όγκο και παλμό στη συγκέντρωση του "ηγέτη". Εκατοντάδες μικρά λαϊκά "ποτάμια" συνέρρεαν απ' όλη την Ελλάδα και ενώνονταν στην Αθήνα σε μια τεράστια λαοθάλασσα.
