Ο Ερωτόκριτος, ένα παραμύθι με αντοχή στο χρόνο.

 Στη ζωή κάθε ανθρώπου υπάρχουν κάποια έργα (μουσικά, λογοτεχνικά, θεατρικά, κινηματογραφικά) που τον έχουν σημαδέψει, που αποτελούν σημεία αναφοράς γι' αυτόν. Για μένα ο "Ερωτόκριτος", το λαϊκό έπος του Βιντσέντζου Κορνάρου, είναι ένα από αυτά. Ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή μαζί του ως μαθητής στο Λύκειο ακόμα, μέσα από μια ανθολογία νεοελληνικής λογοτεχνίας, όπου τον ανέφερε, επί τροχάδην μάλλον, εστιάζοντας περισσότερο σε κάποια αποσπάσματα και σε κάποια παροιμιώδη δίστιχα που μας έχει "κληροδοτήσει". Όμως το πρώτο κλικ έγινε λίγο αργότερα, στα 19-20 περίπου όταν ακούγοντας κρατικό ραδιόφωνο (άκουγα πολύ ραδιόφωνο τότε) άκουσα εκτεταμένα αποσπάσματα από τον "Ερωτόκριτο", τον δίσκο που κυκλοφόρησε το 1976 με Νίκο Ξυλούρη και Τάνια Τσανακλίδου στις ερμηνείες. Δεν θυμάμαι αν ήταν Πρώτο, Δεύτερο ή Τρίτο Πρόγραμμα, αλλά θυμάμαι ότι η εκπομπή ήταν non-stop, χωρίς ενδιάμεσα σχόλια και επεξηγήσεις δηλαδή και αφού παίχτηκε μεγάλο μέρος του δίσκου ακούστηκε μια γυναικεία "ραδιοφωνική" φωνή να λέει: "Ακούσατε αποσπάσματα από τον 'Ερωτόκριτο' του Βιντσέντζου Κορνάρου, σε ενορχήστρωση Χριστόδουλου Χάλαρη". Περιττό να πω ότι το όλο άκουσμα με μάγεψε και άρχισα να αναζητώ μανιωδώς τον δίσκο (σε βινύλιο εννοείται), κάτι όχι και ιδιαίτερα δύσκολο βέβαια. Έτσι μετά από λίγες μέρες ο "Ερωτόκριτος" βρισκόταν στη δισκοθήκη μου. Αφού τον "έλιωσα" ακούγοντάς τον, και αφού έμαθα απέξω όλους τους στίχους των κομματιών, πέρασα στο επόμενο, και πιο συναρπαστικό στάδιο: την αναζήτηση του βιβλίου. Έψαξα αρκετά, σε κεντρικά βιβλιοπωλεία, και τελικά κατέληξα σε μια έκδοση των εκδόσεων "ΑΣΤΗΡ",  του 1983 με εισαγωγή από τον Λίνο Πολίτη. Πρόκειται ουσιαστικά για την τέταρτη έκδοση της αρχικής του 1952, με δεύτερη έκδοση το 1968 και τρίτη το 1976.

 

Βέβαια ο "Ερωτόκριτος" του Κορνάρου δεν είναι ένα εύκολο ανάγνωσμα. Είναι ένα έπος που αποτελείται από  10.012 δεκαπεντασύλλαβους στίχους, γραμμένους στην κρητική διάλεκτο του 17ου αιώνα, και είναι, τόσο από πλευράς έκτασης, όσο και από πλευράς κατανόησης, ένα δύσκολο βιβλίο. Αυτό όμως που με συνεπήρε περισσότερο εκτός από το έργο αυτό καθ' αυτό, ήταν η εκτεταμένη εισαγωγή του, όπου εξετάζεται εξαντλητικά το θέμα των πηγών, της χρονολόγησης του έργου και (το πιο γοητευτικό απ' όλα) της ταυτότητας του ποιητή.