Ο Άλκης Αλκαίος είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στιχουργού-ποιητή στο ελληνικό τραγούδι. Και είναι ιδιαίτερη γιατί έχει και μια ιδιαίτερη, πικρή προσωπική ιστορία. Ό Άλκης Αλκαίος (πραγματικό όνομα Βαγγέλης Λιάρος) γεννήθηκε στην Κοκκινιά Θεσπρωτίας το 1949 και έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Πάργα. Ο ίδιος έλεγε ότι ο Βαγγέλης είναι γέννημα Κοκκινιώτης και θρέμμα Παργινός, ενώ ο Άλκης είναι γέννημα και θρέμμα Παργινός. Ξεκίνησε να γράφει στίχους από τα μαθητικά του χρόνια έχοντας ως πρότυπο τον Κώστα Καρυωτάκη. Άλλωστε η πρώτη του επαφή με το κοινό, έστω και σε τοπικό επίπεδο, υπήρξε μια διάλεξη που έδωσε στην Πάργα, αρχές του 1967, μαθητής ακόμα, με θέμα "Κώστας Καρυωτάκης: Ο ποιητής που αγαπήθηκε και μισήθηκε" υπό την αιγίδα του Δήμου Πάργας.
Σπούδασε στη Νομική της Αθήνας και ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση, με αποτέλεσμα να συλληφθεί από τη χούντα και να βασανιστεί άγρια. Τα βασανιστήρια του άφησαν μόνιμες βλάβες στην υγεία του αφού είχε έκτοτε σοβαρά νευρολογικά και κινητικά προβλήματα που οξύνθηκαν με τα χρόνια λόγω και ενός αυτοάνοσου που του παρουσιάστηκε.
Ο Μίλτος Πασχαλίδης, φίλος και συνεργάτης του, έχει γράψει το βιβλίο "Αγύριστο κεφάλι-Ο Άλκης Αλκαίος που γνώρισα". Εκεί αποκαλύπτει και μια συγκλονιστική ανθρώπινη ιστορία: «Τους δυο βασανιστές του ο Αλκαίος τους συνάντησε κάποτε. Τον ένα στην Ευελπίδων, έξω από μια αίθουσα δικαστηρίου. Ήταν αστυνομικός. Ο Άλκης τον γνώρισε αμέσως. Του λέει “Με θυμάσαι;” Ο άλλος δεν τον κατάλαβε. “Κάτι μου θυμίζεις αλλά δεν είμαι σίγουρος. Μήπως υπηρετήσαμε μαζί φαντάροι;” Ο Άλκης χαμογέλασε και του είπε: “Έχεις δίκιο. Μαζί υπηρετήσαμε. Μόνο που εσύ ήσουν από πάνω και εγώ από κάτω”. Έκανε μεταβολή και έφυγε. Τον άλλο τον πέτυχε στο καράβι. Ήταν μαζί με τον αδελφό του Γρηγόρη ο οποίος του λέει: “Δειξ' τον μου τον πούστη να τον σκίσω”. Δεν του τον έδειξε. Έκανε μόνο μια κίνηση με το δεξί χέρι. “Προχώρα, δεν έχει σημασία”».
